Uitgesteld …

Om even bij stil te staan.

In 2013 doe je aangifte, misbruik als minderjarige.
In een onderzoek dat al liep van 2012. U leest goed. 2012. Meerdere slachtoffers. Verdachte (op dat moment) is al eerder veroordeeld voor zedenfeiten.
Het duurt tot juni 2015 tot de zaak Correctioneel wordt behandeld.
Hij krijgt 5 jaar effectief maar wordt niet onmiddelijk aangehouden.
Het duurt 15 maanden – jawel, 15 maanden – voor hij kan worden gevonden, werkte en woonde nochtans gewoon in Vlaanderen.
Dat was in september.
Hij tekent verzet aan en na deze aanhouding zien ze dat man gewoon heeft verder gedaan. Juridisch dus een voortgezet misdrijf.
Dus na veroordeling gewoon nieuwe minderjarige slachtoffers.
Daardoor wil openbaar ministerie niet enkel opnieuw zijn Correctionele zaak behandelen (verzetbehandeling) maar ook de nieuwe slachtoffers voegen bij de verzetbehandeling.

Zaak op de rol in oktober. Uitstel om die reden.
Zaak op de rol in november. Uitstel om die reden.
Zaak op de rol in december. Uitstel om die reden.
Zaak vandaag op de rol. Zijn advocaat laat gisteren weten dat er weer uitstel zal worden gevraagd.

Telkens wordt ‘meneer’ wel met de celwagen naar de rechtbank gebracht, enkel voor het zinnetje ‘uitstel’.

De zaak is zo omvangrijk (tientallen slachtoffers) en er zijn toch wel enkele serieuze flaters gebeurd in dit dossier – hem niet vinden terwijl hij gewoon in publieke ruimte werkt én zelfde werk als ervoor, dus gekende plaats – doet vragen rijzen.

Om die reden werden sommige slachtoffters 2 weken geleden ontvangen bij minister Geens.
Ik was mee als vertrouwenspersoon van één van de slachtoffers.
Op moment van feiten in jeugdinstelling onder beschermingsmaatregel en dus minderjarig.

Die ontvangst door de minister deed de slachtoffers erg deugd.
Vandaag klinkt het “ik kom mijn bed niet uit Sas. Ik ben die kloteboel kotsbeu. 5 jaar duurt dat spelletje en nu wordt de zaak weer eens uitgesteld. Ze spelen echt met onze voeten.”

*slik* echt wel *slik*

Vragen die ik doorgaf aan de minister tijdens ontmoeting (over inhoud feiten mocht begrijpelijk niet gesproken, scheiding der machten) :

– Wanneer maken we werk van een auti-vriendelijk verhoor?
Speurders wisten niet dat slachtoffer autisme heeft.
– Waarom is er geen blijvend recht op prodeo? Op moment van feiten was jongen minderjarig, nu moet hij zelf voor advocaat kiezen en kijken ze naar inkomsten ouders. Uitermate straf in zijn situatie enz enz …..

SVN

Uit het Antwerpse leven gegrepen

Ze is 20 jaar. Mooi én intelligent meisje.
Is verwekt en geboren in België, met Marokkaanse roots maar niet erkend. Nee, dat kon niet. De vader was niet getrouwd met haar mama. Een huwelijk kon om eerdere familiegeschillen in Marokko ook niet.
Ze kreeg dan ook de naam van haar mama.

Die leefde bij haar ouders met een inwonende broer.

Haar mama stierf toen ze negen jaar oud was. De grootouders konden de zorg niet aan en ze belandde in een jeugdzorgvoorziening toen ze 10 jaar was.
Tot 18 jaar. Toen ging ze terug naar haar grootouders.

Die broer van haar mama, haar oom, werd een tijd geleden op straat vermoord. Jawel, in Antwerpen.
Nog steeds loopt de gerechtelijke procedure.
Gevolg : ze zorgde de laatste jaren voor haar oma en opa, haar opa stierf, daarna zorgde ze voor haar oma en die is nu ook gestorven.

Het meisje heeft steun nodig.
In niets werd ze bijgestaan bij het proces van haar oom. Het was nochtans een vaderfiguur, ze woonde lang bij hem.

In niets weet ze nu waar ze terecht kan.
De rekeningen van de oma zijn geblokkeerd.
Het huis en de rekeningen kennen plots 7 erfgenamen van familie die ze nooit heeft gezien. Ze begrijpt niets van die erfwet. Eerlijk gezegd : bij een eerste blik snap ik ook het dossier amper.

Werkloosheid heeft ze geen recht op. OCMW zegt ook nee want ze bezit een huis.
Voor alle duidelijkheid : nee, dat bezit ze niet. Ze is er enkel gedomicilieerd.

“Wat kan ik doen, Saskia?”

“Zeg mij eerst eens, wat zou je willen?”

“Ik heb door de zorg voor mijn grootouders, moest ze echt dagelijks wassen, naar bed brengen, aankleden, verzorgen, mijn school verwaarloosd.
Ik zou zo graag terug studeren. Mijn droom is airhostess maar het mag ook verzorging zijn. Ik vraag enkel voor drie jaar die ondersteuning, zodat ik daarna aan mijn leven kan beginnen”.

Bij het OCMW klinkt het nee. “Werk zoeken en trek uw plan”.

Mag ik? Ik schrijf maar een notendop van de ellende van het leven van het meisje. Ik vind het een schande dat we haar bede niet tegemoetkomen. Ze heeft nog een heel leven voor haar.
Waarom? Waarom, beste overheid? Waarom kan zo iemand niet enkele jaren beroep doen op een uitkering om te studeren en om zo haar leven inhoud en vorm te geven? Mag ik dat nog vragen?

SVN

Wegwerpkinderen. “Ik koop een kind op de tweedehandsmarkt”.

De beelden zijn schokkend. Ik had de aangekochte reportage van Telefacts al eerder gezien, zeer tevreden dat het ook in Vlaanderen werd uitgezonden.
Kinderen die geadopteerd werden, zich omwille van feiten in hun thuisland, cultuurshock en/of een zwaar rugzakje opstandig gedragen, slapeloos zijn omdat ze ineens een andere taal moeten spreken, plots aan tafel moeten eten met mes en vork bijvoorbeeld en dan weer te koop worden aangeboden via internet omdat de adoptieouders niet tevreden zijn.
Het gaat in Amerika zelfs verder. Het gaat in Amerika om honderdduizend kinderen die voor heradoptie worden aangeboden.

Rijkere adoptieouders kunnen hun adoptiekind ‘droppen’ in private verbeteringsgestichten.
3500 dollar per maand. U leest goed : per maand. Sommige ouders laten hun kinderen daar zes jaar, zonder op bezoek te komen.
Ze betalen dus eventjes 250000 dollar aan een privé-initiatief dat aan de muur het volgende heeft hangen “Be good or go home”.

Kun je dat geloven? Kinderen die worstelen met hun identiteit, uit Haïti zijn geplukt bijvoorbeeld, bij hun Amerikaanse adoptieouders niet kunnen aarden zo zij het willen, nieuwe ouders die plots zeggen “leer maar met wapens schieten hé manneke, dat is hier zo in onze cultuur” , wapens die doen denken aan het verleden, de oorlog in hun thuisland, waar familieleden de dood vonden, die kinderen droppen we in private verbeteringsgestichten met een tekst aan de muur “gedraag u maar of ge vliegt terug”. Een thuis als dreigingsmiddel.

Andere kinderen worden op een catwalk aangeboden.
Het meest decadente beeld uit het westen.
En verplicht paraderen maar op de catwalk, Paul, 10 jaar en ondertussen een stem van een clandestien agentschap “Dit is Paul, zijn adoptieouders willen hem niet meer, wie wil hem? Kostprijs 4000 dollar”.

Dit alles ver weg van enige overheidscontrole.
Tientallen staten in Amerika laten betijen.
Niet alleen is deze handel clandestien. Niemand die weet wie de nieuwe ouders zullen zijn. Een pedofiel zit geilend met een stijve in zijn broek aan de kant van de catwalk.

Niemand ook die weet wat de verbeteringsgestichten nog doen.
Private initiatieven. De markt ligt open. De overheid is alle controle kwijt.

Het zou ons naast afschuw moeten doen beseffen dat kinderen geen koopwaar zijn. Dat de zorg in onze voorzieningen uitbesteden aan de privémarkt fel moet bestreden worden.
Dat crowdfundings door onze parlementsleden om Belgische adoptieouders in het buitenland te helpen NIET kunnen.

Met alle respect voor de kinderwens van vele mensen, maar in Amerika is deze waanzin ook zo begonnen.
Stilaan vielen overheidsbudgetten stil voor de meest kwetsbaren, lucratieve privé-initiatieven kregen vrij spel.
Met deze afschuwelijke internethandel tot gevolg.

Kunnen we dus stoppen naïef te zijn? Te blijven denken dat het bij ons niet kan gebeuren?
Of zullen we nu eindelijk – over alle politieke partijen heen – een agreement tekenen dat we onze kinderen niet te koop aanbieden? Dat we moeten blijven investeren in een jeugdzorgsysteem, waar elk kind dient te worden opgevangen, met afdoende ondersteuning, zorg een begeleiding en niet kunnen worden overgeheveld aan privé-initiatieven?

SVN

Gebannen door jongerenwelzijn

En het is gebeurd, ik word uitgeschakeld op die dienst waarvan de doelgroep me erg nauw aan het hart ligt.

Wat ging vooraf? Hans Bonte en meester Van den Bosch getuigden vorige week in Humo over het gebrek aan deradicaliseringsprogramma’s in de gemeenschapsinstelling van Beernem. Vandaag verschijnt een lezersbrief in Humo van het agentschap Jongerenwelzijn dat er wel degelijk een beleid is rond radicalisering in Beernem. Het agentschap betreurt dan ook de berichtgeving.

Nu zat ik gisteren op een seminarie. Daar zaten jeugdrechters en advocaten en daar werd én door procureur Traets én door mevrouw Hertog (peacebuildingprogram) gezegd dat er geen specifieke programma’s zijn.
Het enige verschil zit in de repressieve kant. Politieverhoren, niet meedoen aan buiten-activiteiten, fouilles enz.

Dat is niet deradicaliseren. Dat is de kant van de politie en het onderzoek.

Ik schreefdat vanmorgen. Staat nog steeds openbaar. De woordvoerder van het agentschap is vrij daar te reageren.
Hij reageert dat hij ondertussen gebeld heeft met Traets en mijn betoog onvolledig is en ongenuanceerd.

Ik vraag nogmaals: kunt u dan zeggen welke richtlijnen gehanteerd worden? Welke specifieke opleiding er wordt gegeven aan de begeleiders?
Welke nazorg wordt voorzien? Is het de wijkagent of thuisbegeleiding die verder opvolgt wanneer deze minderjarigen worden vrijgelaten? Zijn er cijfers?

Geen antwoord. Gewoon geen antwoord.

Nu krijg ik een mail dat ik als journalist geen vragen meer mag stellen aan het agentschap Jongerenwelzijn. Dat mijn deontologie laakbaar is. De woordvoerder heeft persoonlijk een groot probleem met mijn journalistieke werkwijze.
En dat hij persoonlijk de hoofdredacties van De Morgen, HLN, Dag Allemaal …..hierover zal inlichten.

Beste Peter Jan,

Altijd heb ik weerwoord gevraagd. Altijd is dat correct verschenen in al mijn artikels.
Dat ik jullie pain in the ass ben, daar ben ik me al jaren van bewust.
Ja, ik vraag op openbaarheid van bestuur inspectieverslagen op, ja, ik vraag waarom een jongere in de jeugdgevangenis van Tongeren zit die daar volgens het KB niet mag zitten, ja, ik vraag met de regelmaat stand van zaken over de wachtlijsten in de jeugdzorg.
Ja, ik blijf zeggen dat Jordy wél een hulpvraag heeft gesteld en de doelgroep +18 jaar een kwetsbare groep is die we beter moeten omarmen.

En ja, ik stel met recht en reden vragen over deradicaliseringsprogramma’s voor die specifieke ernstige ontspoorde (gelukkig kleine) groep omdat ik me zorgen maak.

Vandaar was ik gisteren op een seminarie rond aanpak radicalisering jongeren in het Antwerpse justitiepaleis. Helaas voor de zoveelste keer geen krantencollega gespot.

Ofwel hebben we dus met 60 mensen gisteren de zaken verkeerd gehoord en dan moet ik mij excuseren. Maar dan kan het toch niet zo moeilijk zijn om de richtlijnen rond deradicalisering binnen Beernem te openbaren.
Heel simpel toch: in Beernem hanteren we volgend actieplan….met opgeleide persoon X en Y…..

Dat is al wat ik vraag. En waarom? Bron wil zich gerust kenbaar maken : momenteel zit een 14-jarige jongen bij een veroordeelde strijder, zijn broer, thuis.
School heeft al gealarmeerd dat hij helemaal onder invloed is.
Hij werd al betrapt met een IS-vlag enz enz.
Nog steeds zit de jongen thuis bij de broer.
Omdat ook hij moet wachten op ondersteuning, omdat ook hij op een wachtlijst van jullie agentschap is beland.

En ja, u bent sterker. Ik ben geen Apache. Ik heb geen horde achter mij die meteen groot alarm kan slaan.
Maar ik zal blijven vechten voor een betere jeugdzorg.
Een ban van het agentschap kan mij niet tegenhouden. Daarvoor is een betere ondersteuning voor kwetsbare kinderen in dit land me veel te dierbaar.

SVN

Anticonceptie voor onbekwame moeders?

Ik heb het echt helemaal gehad met Vlaamse media en politiek, het is een schande hoe een belangrijk maatschappelijk debat wordt gekaapt zonder de experten aan het woord te laten.

Hoe is dit nu mogelijk? Enkele OCMW-voorzitters van N-VA-signatuur kapen nu het feit dat anticonceptie moet bij onbekwame moeders, terwijl het OCMW daar nét NIET geplaatst voor is.

Rotterdam kwam er mee in media, ook daar werd het gekaapt door de politiek zonder de juiste duiding te geven hoe dat debat daar ooit ontstaan is.

Terug in de tijd, want ik heb dat wél gevolgd en verschillende artikels over geschreven. Ik ben daarvoor enkele keren in Nederland geweest en sprak onderzoekers.

Het debat is in Nederland gestart na de dood van Savannah.

Savannah werd in 2002 in Amsterdam opzettelijk gedood na jaren mishandeling door haar moeder met een ernstige psychische stoornis. Het kindje werd uitermate zwaar toegetakeld dood gevonden in de koffer van een auto.
De rechter bepaalt na het horen van de moeder bij het proces in 2004 dat de artsen ervoor moeten zorgen dat ze geen andere kinderen kan krijgen. Het was een juridisch precedent.

Daardoor zijn er in 2004 studies begonnen en de artsen van ouders met verstandelijke handicap of zwakzinnigheid en/of verslaving hebben toen aan de hand van onderzoek van verschillende dode kinderen door de ouders, ging over 80 overlijdens, gepleit voor tijdelijk anticonceptie.

De verklaring voor de verhoging van dat cijfer komt door het volwaardig burgerschap van mensen met een grote en hoge kwetsbaarheid. Vroeger werden deze mensen uit de maatschappij geweerd, ergens opgesloten in instituten, nu worden ze gelukkig opgenomen in de maatschappij maar hebben ze daardoor ook een gewone seksuele beleving en kinderwens. Waar ze helaas vaak niet in staat zijn om voor die kindjes te zorgen, zelfs niet met dagelijkse begeleiding. Dat is geen oordeel, dàt werd onderzocht.

Rotterdam. 2010. Melanie, 8 maanden oud. Gewurgd door psychisch zieke moeder. Ook Rotterdam stapt mee in het debat en begint aan een medisch en wetenschappelijk onderzoek.

Er wordt ook in Nederland een wet gestemd, het maakt het opsluiten mogelijk van zwangere verslaafde vrouwen. Verdere beschadiging kan dan worden voorkomen.

Dat kan in Bouman Geestelijke GezondheidsZiekenhuis in Rotterdam.
Daar worden vrouwen geplaatst vanaf 24 weken zwangerschap, vanaf de levensvatbaarheid van het ongeboren kind wordt de jeugdrechter bevoegd. Wetenschappelijke studies tonen daar aan dat de schade nooit meer te herstellen valt die de foetus krijgt tijdens de zwangerschap door overmatig alcohol of druggebruik van de moeder.
De resultaten van dit ziekenhuis zijn verbluffend : baby’s worden met veel minder neurologische schade geboren, wegen ook veel meer bij geboorte, zijn dus sterker.

Dàt is dus het debat dat we moeten aangaan. Maar wat doet Vlaanderen? Zonder enige kennis vanwaar dat voorstel in Nederland komt springen er een paar populaire politici op het onderwerp én is iedereen weer kenner van dienst.

Ronduit degoutant.

SVN

In de gevangenis …

Nu is het écht wel welletjes geweest.
Heeft oa De Morgen een agenda ‘anti-gevangenisbewakers’ of zo?
Wat een eenzijdige berichtgeving. De ambtenaren zullen en moeten beschimpt. Stakingsrecht moet en zal ingebonden. Zoiets?

1 op 9 cipiers ziek per dag. En dan komen de cijfers.

Sta me toe géén tienduizend penitentiair bewakers te kennen maar dit zijn wel echte verhalen waarvan ik de mensen heb bezocht, ken en/of heb geïnterviewd.

1. Gevangene gaat door het lint, bijt cipier in de arm, cipier krijgt het bericht van de directie zich meteen te laten behandelen voor hiv-positief. Dat is letterlijk een witte doos van een liter verplichte pillen. En ja, die bleef van de shock thuis. Drie maanden moest hij binnen zijn huwelijk condoom gebruiken, drie maanden angst dat hij besmet kan zijn.

2. “U test positief op tbc, mevrouw de bewaakster” , ze wist het niet, hoort ze bij de verplichte medische controle, dus ook zij schrok en bleef even thuis.

3. Stamp in de rug. Out. Twee weken verplichte platte rust.

4. Sla gewoon de bladzijden van kranten open. Daar waar in de sardienendoosjes die onze gevangenissen zijn geweld wordt gepleegd lijkt het logisch dat elke cipier betrokken in een gewelddelict even mag recupereren en dus thuis blijft.

5. Familie cipier wordt bedreigd door Outlaw-motorbendelid in de vleugel waar ze werkt. Ze werd eerst overgeplaatst, intimidatie bleef aanhouden, ze MOEST verplicht thuisblijven tot dit uitgeklaard was.

6. Twee cipiers (koppel) uit Brugge zijn niet enkel thuis op ziekteverlof, ze moeten noodgedwongen verhuizen. Bekende criminele familie blijft hun auto bekladden, urineren in de brievenbus, bloed op hun voordeur spuiten…enz enz, omdat ze geen zaken willen binnensmokkelen voor een familielid die bij hen opgesloten zit. GEEN grap.

7…..zeker nog 6 voorbeelden zoals hierboven.

En gaan we ook de bewakers gewond geraakt in de opstand van Merksplas verwijten dat ze nog thuis zitten?

Ja, er zullen profiteurs tussen zitten, ja burn out ligt zoals bij het beroep verpleging erg hoog, ja, er moet aan dit waanzinnig hoog cijfer (1 op 9) iets gedaan…maar stop met ze enkel te beschimpen.

Het hele gevangenislandschap moet worden hertekend. Dat moet de focus zijn. Niet alleen voor het personeel, maar voor gans onze maatschappij.

Geen enkele gevangene kan zich na de opgelegde straftijd nog integreren. Het hele systeem ligt plat. Die gevolgen zijn veel erger dan het aantal zieke cipiers.

Kunnen we het dan ook daarover hebben?

SVN

Het echte pijnpunt op Zaventem

Toegegeven, de info van Christophe Callewaert en mezelf bekt niet sensationeel. We kwamen niet met een primeur over één bepaalde terrorist, over potten choco à la Dutroux bij Abdeslam op de cel of het jarenlang werken op Zaventem van een zelfmoordterrorist. Dat laatste wordt nu beweerd maar vijf jaar is onmogelijk gezien de jonge leeftijd van Laachraoui.

We onderzochten wekenlang de structurele problemen op Zaventem, aan de hand van bronnen, vastgelegde pv’s – enfin, pv’s, zie verdere uitleg – of andere gerelateerde documenten en brachten dat naar buiten.

Nog steeds neemt geen enkele grotere krant over wat we als één van de pijnpunten naar buiten brachten.

De semi-privatisering van de bewaking op Zaventem schept ernstige problemen. Zorgwekkend zelfs.
Zo blijkt een deel van ernstige inbreuken op de veiligheidsvoorschriften, of berispelijk gedrag door veiligheidsmedewerkers, genoteerd door andere private agenten.

Ik trek door naar de gebedsruimte die er zou zijn geweest.
Ik ben inderdaad voorzichtig, zeer voorzichtig, want in de ruimte waar die gebedsruimte zou zijn geweest, loeren op elke hoek Israëlische El Al-agenten. Ik maakte daar jaren geleden een grote reportage over. De verhoorkamer van hun diensten op Zaventem.
Daardoor weet ik perfect de grens tussen het land-en luchtgedeelte op Zaventem, respectievelijk bevoegdheid Jambon bij land en bevoegdheid – tot voor kort – Galant bij het luchtgedeelte.

Ik kan mij niet voorstellen dat het klopt wat nu in de pers verschijnt.
Tientallen geradicaliseerde medewerkers die daar in het geheim zouden bidden.
Mijn gok? Er zijn er wel wat die het inderdaad vertikken om zich te verplaatsen tot de voorziene gebedsruimtes. Het uur slaat de tijd van het gebed, je legt ergens wat verder een matje op de grond en bidden maar…Radicaal is daardoor niet bewezen. Bewust geheime locatie ook niet.

Maar er stelt zich dus een ander probleem. Dat Christophe en ik al twee keer hebben aangekaart. Wordt een man toch ontdekt die zijn boekje te buiten gaat (voorbeeld) en dat wordt genoteerd door de SG4-chefs dan zijn die processen-verbaal juridisch onbruikbaar omdat zij niet de politie zijn.

We brachten ook naar buiten dat die genoteerde inbreuken vierkant worden geklasseerd. Galant legt verontrusting van medewerkers – bizar gedrag of aanwezig zijn in strikt afgeschermde ruimtes waar deze medewerkers niet geautoriseerd zijn – naast zich neer en het parket geeft ook geen gevolg aan deze ernstige vaststellingen omdat het met codes werkt waar ze geen jota van begrijpen.

Stel : benzine-opslag (om het verstaanbaar uit te leggen) kent zonecode AG54 en toegang tot de cockpit kent code 54RGD, dan doet het parket niet de moeite bij info die bij hun diensten toekomt “veiligheidsmedewerker werd aangetroffen in 54RGD en mag daar niet zijn” te onderzoeken waar die code dan wel voorstaat.

Nu dus suggereren dat deze tientallen geradicaliseerde medewerkers in een geheime gebedsruimte samenkwamen en mogelijk nog werken op Zaventem is dus niet het enige nieuws.

De vraag moet zijn : werden deze mensen effectief op die manier opgemerkt, want deze info werd op VTM kracht bijgezet door een archiefbeeld van een moskee buiten Zaventem, geen enkel bewijs dus en werd dit genoteerd door veiligheidsmensen bij G4S of door de politie? De ruimte door de politie ontmantelen geeft namelijk geen enkele info of politie ook processen-verbaal heeft opgesteld over die mogelijke aanwezigen.

Indien opgemerkt door G4S bvb kan ik jullie zeggen dat ze hoogstwaarschijnlijk, indien deze info klopt, nog werken op Zaventem.

Daar moet dus de focus liggen, niet op sappige krantenkoppen.

SVN

Resultaat na parlementair werk ipv massahysterie please

We hebben nooit meer massahysterie gekend dan na de zaak Dutroux.
Kranten werden gevuld, een grote mars, politieke partijen deden de grootste uitspraken, we zouden en we moesten kinderen beter beschermen.

Drie commissies Dutroux hebben we gekend. Resultaat : nog steeds hebben we géén informatie-uitwisseling met seksparadijzen, nog steeds kan een drievoudige veroordeelde verkrachter uit Roemenië of een kindermisbruiker uit Polen zich settelen in ons land zonder dat we die feiten kennen.
De wijkagent zegt bij de inschrijving vriendelijk en onwetend “welkom, meneer”.
Potsierlijk zijn die politici die toen in de commissie zaten en nu verbaasd zijn dat we nog steeds de veroordeelde pedoseksueel Ceulen met 19 jaar effectieve straffen niet kunnen klissen in Cambodja.
Zo ver staan we dus na de commissie Dutroux. We kunnen nog steeds niet op een Interpol-knop “full speed” drukken om zo een Belgische pervert in dat bloeiend seksindustrieland aan te houden en te zorgen dat we er nieuwe slachtoffertjes voorkomen.

In alle stilte. Een zoveelste seminarie over seksueel geweld.
Geen camera’s, geen tv, geen kranten.
Op boeiende denkdagen uit de sector, daar waar info wordt uitgewisseld, statistieken, empirisch materiaal uit binnen-en buitenland … zie je zelden of nooit pers.

Kindermisbruik in de kerk-commissie ten spijt, nog steeds blijkt aangeven van perverte seksuele handelingen binnen instellingen een heikel punt.
De wet van de meldingsplicht is onduidelijk, beroepsgeheim telt. Het vertrouwen van de hulpverlener versus aangifte van dergelijke ernstige feiten.

Onthutsende cijfers van het Vertrouwensartsencentrum. Mensen die omdat ze heftig te keer gaan ‘ik ben onschuldig’ verkeerdelijk in de molen van justitie belanden, ‘toch maar aangeven’ versus de meest afschuwelijke verkrachtingen die niet worden doorgegeven want de dader heeft bekend binnen zijn vertrouwelijk gesprek van therapie.

Vrouwen die zich als slachtoffer onnoemelijk in de schulden werken. Werken lukt hen na de gruwel niet meer maar ze hebben geen recht op een prodeo-advocaat want die wordt aangesteld op basis van hun laatste loonbriefje.
Aangiften die stof liggen te vergaren eens vrouwen de moed hebben aan te geven. Enz. Enz.

Vrouwen die eindelijk de moed hebben het huis te verlaten waar hun partner al jaren agressief is – en ja, ook mannen kunnen slachtoffer zijn – of nadat hun partner de kinderen heeft bepoteld….In verschillende landen merken ze dat vrouwen steeds die stap zetten samen met hun kinderen. Er wordt met drang door experten gevraagd daar rekening mee te houden. Kindvriendelijke verhoorruimtes te voorzien, klinkt raar en toch heeft het zijn nut, waar met een glazen wand de kinderen hun mama kunnen blijven zien, terwijl zij een verklaring aflegt. Het is maar een lukraak voorbeeld.

Maar we poten mastodonten van politiekantoren neer. Sluiten lokale kantoren dicht bij huis. Vervangen dat door rijdende combi’s.
Denk je nu echt dat zo iemand zich in een combi zal zetten na een verkrachting? Of een mama op de vlucht met haar kinderen?

Mochten we alle energie die we nu richten op één rechter, één dossier , in betere wetgeving en die feiten steken, debatten over de echte problemen van de slachtoffers, “hoe kunnen we ook bij verkrachtingen binnen onze zorginstellingen aangifte doen”, bijv. “hoe kunnen we politie voor mensen die (seksueel) geweld hebben meegemaakt drempelverlagend maken”, dan, jawel dan, helpen we écht al die slachtoffers van dergelijk afschuwelijk geweld.

SVN

Hallo politie Antwerpen, wat is er aan de hand?

Zondagavond, vlak na de feiten. Ik krijg een bericht van een kroon- en ooggetuige, iemand die ik ken en met recht en reden helemaal van de kaart is “Saskia, Beerschot-supporters hebben iemand van de trap gegooid, daarna op hem onderaan de trap op hem zitten stampen en trappen, die man is zwaargewond, ik stond daar met mijn vrouw en kindje en ben proberen tussenkomen, heb gezegd dat ze moesten stoppen, mijn vrouw heeft onmiddellijk 112 gebeld en ik 101, we kregen geen reactie, bleven daar maar staan met die zwaargewonde man, hebben na een kwartier nog eens gebeld naar beide nummers, en nog eens en zijn dan zelfs de stationschef gaan zoeken omdat er geen politieploeg opdaagde, het duurde bijna een half uur voor ze ter plaatse waren, en ik ben dan daarna nog bij de vrouw van het slachtoffer thuis gaan bellen, zij wist ook nog van niets. Ze hebben de man zwaargewond afgevoerd naar het Sint-Vincentius-ziekenhuis”.

Ik herhaal : dat was dus luttele tijd na de feiten.

Ik bel een collega bij de krant. Geef info door. Zo het gebruikelijk is bel je dan naar de politiewoordvoerder. Voor tekst en uitleg.
Letterlijk “Het was niet zo erg. Iets aan de pols, maar hij zou die avond nog naar huis kunnen”.

Ik vond het al bizar, want hoe hij ook aangedaan was van het gebeuren, ik ken de kroongetuige, overdrijven zit niet in zijn aard.

Er volgt een klein krantenberichtje. Man voor Antwerp-sjaal door Beerschotsupporters aangevallen, iets aan de pols, man kon diezelfde avond ziekenhuis verlaten. Een volstrekt verstaanbaar bericht. Verklaringen van politie neem je serieus, als we daaraan moeten twijfelen is het hek van de dam.

Evident belt emotioneel de zus van het slachtoffer de volgende dag naar de krant. “Hallo? Mijn broer wordt wel geopereerd want heeft een verbrijzelde ruggenwervel. Het is dus wel ernstig”.
Zwaargewond mag dus met recht en reden worden gebruikt.

Ondertussen hadden andere kranten dat korte berichtje gelezen, ook ATV, gisteren stonden dan ook verschillende kranten bij het slachtoffer in het ziekenhuis.

Vandaag koppen kranten “Politie Antwerpen én supporters houden klopjacht op daders van slachtoffer met Antwerp-sjaal”

Ik sta elke dag in contact met de kroongetuige. Die had zijn gegevens aan politie en ambulance gegeven, toen de man werd afgevoerd naar Sint-Vincentius, tot gisteren had hij nog steeds géén telefoon van de Antwerpse politie. Geen.
Gisteren kreeg hij dan telefoon dat hij donderdagavond 20 uur voor zijn verklaring naar kantoor mag komen. Morgenavond dus.
Gisterenavond kreeg hij dan weer telefoon, dit keer van de recherche,dat is dus 48 uur na de uitermate ernstige feiten. 1 centimeter verschil en de man had dood of voor het leven verlamd kunnen zijn.

Hij, ik herhaal : die dus is tussengekomen bij het gevecht, de hulpdiensten heeft gebeld en alles heeft zien gebeuren, zal nu straks om 14 u 30 door de recherche worden verhoord. Jawel, ik herhaal : die man die dus aan de hand van fotoboeken daders meteen kan herkennen.

Klopjacht, politie Antwerpen? Klopjacht?

Vraag 2 : waarom duurde die interventie bijna een half uur?

Vraag 3 : hoe komt het dat er over een polsletsel werd gesproken en door politie gezegd werd dat hij die avond nog naar huis mocht?
Brieft ziekenhuis verkeerd?

Een onderzoek naar al deze vragen is het minste wat we nu het slachtoffer en zijn familie en vrienden verplicht zijn!

SVN

De rechten van het kind …

Daar waar ik nu al een weken tegen muren loop en de zeer belangrijke wet ‘minderjarigen mogen niet herkenbaar in beeld zonder toestemming van de ouders’ in het journalistieke gezicht terugslaat.
Schaakmat dus. Door een wet die ik echt zelf heel belangrijk vind.
Maar pijnlijk want een meisje is echt in nood.

Het moet je maar overkomen. Plots mag je niet meer met mama bellen, plots moet je op internaat, plots wordt boven je hoofd heel je leven omgegooid.

Hannah (schuilnaam) is 16 jaar. Geboren en getogen ergens in Vlaanderen, haar papa was bij geboorte al een BV. Echt een BV. Iedereen kent hem. Nog steeds een BV ook. Meer kan ik hierover niet zeggen. Alles wat naar de identiteit van minderjarigen leidt en publiek wordt gemaakt is strafbaar.

Dat BV-schap kan mij persoonlijk worst wezen, ik luister naar kinderen in jeugdzorg, ongeacht wie hun ouders ook mogen zijn, maar het is hier relevant te vermelden want daardoor is een onpartijdig jeugdadvocaat zeer moeilijk, verschillende advocaten reageren “ik kan u niet vertegenwoordigen want ik ken uw papa, onpartijdigheid in het gedrang”. Komt er nog eens bij dat jeugdadvocaten schaars zijn, kennis van die materie is hier echter zeer noodzakelijk.

Hannah kwam onder de jeugdrechter na geboorte, niet omwille van een protectionele maatregel, maar om het omgangsrecht en allimentatie op papier te zetten.
Jaren en jaren niets aan de hand. Kind woont bij mama, twee weekends per maand naar papa en vastgelegde weken in vakanties.

Daar gebeurt iets in de zomer vorig jaar. Niets strafbaars of zo maar Hannah vond dat helemaal niet leuk. Echt niet. Ik heb haar uitgebreid gesproken. Voor haar beleving heeft ze punten. Ze is gekwetst.
Sindsdien gaat ze helemaal niet graag naar haar papa.
Van het 1 komt het ander, papa dreigt dan met geen allimentatie meer te betalen. Mama heeft daar een verhaal : ik kan mijn kind na al die jaren, nooit een probleem, toch niet dwingen. Papa heeft daar een verhaal : door weg te blijven lossen we dat conflict van vorige zomer niet op.
Er wordt naar de rechtbank gestapt en op eerste aanleg blijft omgangsregeling gehandhaafd. Wel wordt aangedrongen contact met papa te herstellen.

Er wordt in beroep gegaan. Let goed op dit detail mensen : meisje is 16 jaar.
Jawel, 16 jaar. Die leeftijd waar we dus vinden dat ze matuur genoeg zijn om gasboetes te betalen enz.

Formeel : meisje werd NIET gehoord, NIET opgeroepen, dus ook NIET bijgestaan door een jeugdadvocaat tijdens zitting Hof van Beroep.

Ook formeel, ook al heb ik objectief verhaal van mama en kant papa te bekijken, mama kan qua opvoeding NIETS ten laste worden gelegd.
Hannah gaat door als een vrolijk fijn kind. Doet het goed op school, huisdokter en andere derden – onafhankelijke partijen – bevestigen dit.

Het arrest valt in de bus.
Het staat er zwart op wit. Hannah wordt op datum van X aan papa toegewezen, allimentatie wordt stopgezet, kindergeld gaat vanaf die dag naar vader.
Hannah wordt vanaf die dag in internaat geplaatst, dit 20 kilometer van haar woonplaats en vrienden en school en buren en hobby’s verwijderd, jawel, in een stad waar ze NIEMAND kent.
Contactverbod met moeder. Bij elke telefonisch of fysiek contact dient moeder 250 euro dwangsommen te betalen.

Ik heb dit dossier van voor naar achter gelezen, van achter naar voor.
Een arrest is de hoogste rechtbank.
De wijsheid van het gerecht.

Hannah werd hier NIET gehoord.

Kan iemand zich dat voorstellen? Een vrolijk gemotiveerd meisje moet plots naar een vreemd internaat, waar ze niets of niemand kent, en als ze als tienermeisje naar haar mama belt om over haar vriendje te praten, of gewoon haar mama te horen, volgen er gruwelijk hoge dwangsommen.

Die handvol vertrouwelingen die ik over de jaren heen heb opgebouwd met kennis jeugdrecht zeggen allemaal bij het arrest “dat kan toch niet”.

Maar het kan. In een democratische rechtsstaat. Ik zie een vrolijk intelligent kind wegkwijnen van verdriet, van onmacht, ….maar zo ik zeg : wetten zijn er om redenen.
Meer kan ik niet wereldkundig maken.
Ook al werden de rechten van Hannah zwaar geschonden, over haar hoofd werd haar leven ingrijpend overhoop gegooid, ik ben strafbaar als ik meer zeg.

Het leven in Vlaanderen, drama’s die het daglicht niet mogen zien.

En hier is helaas géén winnaar. Gewoon géén. Relatie met vader is nu helemaal voor de beleving van Hannah kapot, mama mist haar dochter en voelt zich als crimineel behandeld, Hannah is doodongelukkig.

SVN