We hebben verdorie allemaal onze ogen open te doen, we hebben te luisteren naar vaders of moeders die alarmklokken luiden over de situatie bij hun ex.
We hebben verontrusting serieus te nemen en niet op een stapel bij de diensten te leggen ‘als we tijd hebben doen we wel eens een onderzoek naar de gezinssituatie’.
Kan in de realiteit maanden en maanden later dan de melding zijn, helaas.
We hebben kokers te doorbreken, diensten werken veel te star en los van elkaar. Vergaderen ook véél te veel in plaats van één op één met kwetsbare mensen te werken.
De vader sloeg alarm, meldde verschillende diensten dat de situatie bij zijn ex erbarmelijk was, dat ze ernstig depressief was.
Maar hij heeft dat gemeld aan jeugdzorgdiensten.
Met andere woorden, die geven niet door aan de jeugdbrigade.
Omgekeerd wel.
Jeugdbrigade (met melding parket) zijn diegenen die thuis kunnen gaan checken en hadden meteen de ernst van de situatie kunnen zien.
We hebben een brug te slaan tussen werkgevers en jeugdzorg.
Als een mama in voltijds ziekteverlof gaat omdat ze ernstig depressief is en verslaafd aan ether terwijl ze voor een 8-jarig kind zorgt, bij haar ingeschreven, moet er een melding komen bij de jeugdhulpverlening en naar CLB om meteen op te volgen en thuissituatie in kaart te brengen voor betrokken kinderen.
Ik wijs niemand met de vinger, maar verschillen bij CLB zijn enorm tussen regio’s.
Zo zijn er CLB’s die meteen melden als een kind stil is in de klas, zo zijn er CLB’s die zeggen “Resultaten op school en gedrag op school is niet problematisch dus voor onze werking alles in orde, geen extra ondersteuningsnood vanuit visie school”.
We hebben lessen te trekken uit deze lugubere en trieste dood, niet weer te kijken naar de aansprakelijkheid “ikke niet, ikke niet”.
En last but not least : We hebben publiek veel meer te informeren over situaties bij jeugdzorg.
Ik merk dat mensen in shock reageren bij de beschrijving van het huis van de mama van Ferre “vuilnis tot boven gestapeld, nokvol, geurhinder, een totaal stort”.
Ik ben geen psychiater en geen psycholoog maar dit is geen zeldzame situatie.
In Mol werden er zo drie kinderen enkele jaren geleden onmiddellijk geplaatst. Mama had angst voor mensen ontwikkeld en zette ook geen vuilnis meer buiten, de rolluiken waren maanden naar beneden, ze bestelde voeding langs internet.
En in Mechelen – want ik ga de zaken echt wel méér beginnen benoemen – was er krék dezelfde situatie bij een alleenstaande mama.
Daar woonde een kindje en een hond in een stort. Geurhinder was gigantisch.
En kers op de jeugdzorgtaart : voor de hond was er meteen plaats in het asiel, het betrokken kindje heeft toen de eerste week in verschillende bedjes geslapen omdat er zelfs met prior ‘dringende crisis maatschappelijke noodzaak van kind onder 12 jaar’ geen plaats was.
Rust zacht, Ferre.
Dat jouw papa hopelijk voldoende zorgomkadering krijgt om jouw dood te verwerken, dat jouw mama snel in een gesloten psychiatrie terechtkan, ook zij hoort niet thuis in de gevangenis.
SVN
