Tijdelijke anticonceptie

Gisteren smeekte ik nog “Laat dit debat over tijdelijke anticonceptie niet weer ondersneeuwen”. Als ik vandaag de kranten lees denk ik “Gooi snel die boeken dicht en stop het debat”.

Hoe is dit nu mogelijk, Vlaanderen?

“Ga ik het kindje nog mogen zien, Saskia?”
Ze bibbert. Krijgt medicatie via de baxter om haar wat te kalmeren, draagt een wit ziekenhuiskleedje met open rug, geen schoenen en zit in de rolstoel buiten aan Palfijn. We roken samen een sigaretje.
“Het is goed dat het hier geboren is, Lisa (schuilnaam). Praat gewoon rustig met de sociale dienst en probeer een woning te aanvaarden. Gaat dat laatste lukken?”
“Ik weet het niet, Saskia. Ik weet het niet.” ….neemt een pauze….”Maar ik ben hier toch nog hé? Ik ben nog niet gaan lopen”, zegt ze fier en met een voorzichtige glimlach.
Ik lach mee en geef een knuf.

Binnen ligt het kindje te krijsen van de afkick. Haar vorig kindje is er erger aan toe want werd geboren in een kraakpand. Het is haar vijfde kindje. Wie de papa’s zijn weet ze niet. Allemaal zorgenkindjes en geplaatst. Bij drie is ze ondertussen uit de ouderlijke macht gezet.
Lisa is een meisje dat soms maanden en jaren van de radar verdwijnt en dan plots belt voor hulp.
Telkens opnieuw zie ik haar verkrampen. Verdriet hebben omdat ze weet dat haar kindje weer zal worden afgenomen. Maar de drang naar drugs is te groot.
Telkens na een bevalling zegt ze “Waarom, Saskia? Waarom? Ik wil geen kindjes”. Maar tegen dat je haar bij de dokter krijgt is ze weg, foetsjie, naar het straatleven. Soms nog een berichtje “sorry”. Soms geen bericht meer. In dat gejaagde straatleven wordt ze tig keren gespot door de politie, soms zelfs even voor een druggerelateerd delict opgesloten. Maar dan vraagt ze geen anticonceptie. Dan is ze te ver heen.
Het debat om TIJDELIJKE anticonceptie op te leggen gaat over die mensen die worstelen met het leven. Hier is het voorbeeld drugs en aan lager wal, maar drugs komt overal voor.

We hebben onze zorg aangepast om zo kort mogelijk mensen op te sluiten. Hear, hear. Om een maatschappij te creëren met inclusie : hear, hear. Of ze nu een ernstige psychose, borderline, een ernstige motorische of mentale beperking hebben enz.
Dat moet zo blijven. Maar dan moeten we durven om op MEDISCHE GROND af en toe de stopknop in te duwen. Daar waar het risico te groot is kindjes te krijgen met ernstige zorgnoden voor het leven. Waar de levenskwaliteit nihil is.
In het belang van de mama én het ongeboren kind.
Dat is niet de vaders uitschakelen en vrouwen viseren.
Het leven loopt nu éénmaal zo dat vrouwen bijna altijd traceerbaar zijn. Vaders helaas niet. Bijna nooit in bovenstaand voorbeeld.

Maar waar brengt Vlaanderen weer het debat? Naar OCMW’s die hier het controle-orgaan zouden worden. Degoutant.
Evident kan dat niet.
Ik lees zelfs straf en sanctie. Hallo? Als straf en sanctie kan dit NOOIT worden ingeroepen. Nooit. Enkel medische gronden kunnen ingeroepen worden. Punt. Daar kan occasioneel iemand bij zijn die om andere reden in de gevangenis zit. Maar het delict is daar niet de reden. Wel de medische toestand van diezelfde gedetineerde.

Ik lees ook dat het abortus op de helling zou zetten als je een levensvatbaar kind in de buik vraagt beter te beschermen.
LEVENSVATBAAR. Dat is dus vanaf 24 weken.
Abortus valt voor die tijd en heeft hier dus niets mee te maken.
Ook die maatregel is in het belang van baby én moeder.

De mensen die nu smeken dit debat bespreekbaar te maken worden verweten mensen te stigmatiseren. Zwakkeren te viseren. Hallo?
Als ik iets met rechte rug kan zeggen is het dat mijn leven al 15 jaar in het teken van die mensen staat. Of ze nu rijk zijn, arm, een netwerk hebben of niet, los van geloof, achtergrond, roots enz.

En ja, inderdaad ook rijk. Zwakker staan in de maatschappij is geen verhaal van weinig centjes. Dat kan ook een doktersvrouw zijn die niet meer weet van welk hout pijl maken.

Het is dus laakbaar dit debat weer naar OCMW te leiden. Want dan zijn het de reactieluiders die stigmatiseren. En dat kan niet. Gewoon niet. De vraag moet vanuit de medische én zorgsector gedragen worden. Zolang we dat niet doen en we dit ideologisch invullen mogen de boeken weer dicht, Vlaanderen.
Trieste zaak.

SVN

Advertenties

Zwijgen is geen optie : opgedragen aan X

Dag X,

Gisteren werd je geboren. Je ligt daar nu. Vastgebonden omdat je te veel krijst van de afkick. Vermoedelijk blind en zware hersenschade.
Veel te klein, vechtend om te leven.
Die kleine polsjes met een doekje vastgebonden aan de hoek van het glazen kinderbedje.
Aan de machine voor longrijping.

Ik ben net naar huis gereden en heb gevloekt. Zwaar gevloekt. En onderweg ergens met mijn voeten tegen een muurtje gesjot.
In 2006 verwees ik al in verschillende tijdschriften en kranten over lotgenootjes en de aanpak in Nederland.
Daar kan in die grote uitzondering de jeugdrecher al gevat.
Die kan vanaf de levensvatbaarheid een maatregel nemen, nog in de buik.
België doet dat niet. Daar is de jeugdrechter pas gemandateerd vanaf geboorte.
Dit had nochtans hier kunnen én moeten gebeuren. Voor jouw levenskwaliteit én ter bescherming van jouw mama.
Jouw mama werd gewaarschuwd. Ze moest naar het ziekenhuis voor behandeling van gonorroe en herpes en voor jouw longrijping. Maar dat deed ze niet. Ze zit in de greep van hardnekkige pooiers. En nu weer. Nochtans net bevallen met keizerssnede en er slecht aan toe is ze weer gaan lopen.
Jou achterlatend. Nog voor je een naam hebt gekregen.
We hadden eerder die maatregel moeten opleggen. Ter jouwer bescherming. Dan was je er nu sterker aan toe en zou je niet liggen kermen van de inmense pijn door te moeten afkicken.
Dan had de kans op blindheid aanzienlijk kleiner geweest en zou de herpesbehandeling hersenschade voorkomen hebben.

Ik ben totaal niet boos op jouw mama. Ze werd in de prille pubertijd slachtoffer van rotzakken en moest heel wat geweld slikken. Ik ben wél ontgoocheld in het systeem. Die jaren jouw mama hebben beveiligd en dan op 18 jaar de deur hebben opengezet “volwassen, neem nu maar uw verantwoordelijkheid”.
En dat kan ze niet. Zoveel is duidelijk.

Daar lig je nu. Helemaal alleen.
Met dank aan de sociale dienst en het verplegend personeel van jouw ziekenhuis. Zij doen nu al het nodige om jouw helse pijn te verzachten.

Laat jouw veel te prille leven een aanzet zijn om de sector terug bij elkaar te krijgen en de optie in deze uitzondering – de jeugdrechter bij die precaire mama’s te vatten waar de baby levensvatbaar in de buik zit – terug op tafel te leggen.
Doen beleidsmakers.

SVN

Anticonceptie voor onbekwame moeders?

Ik heb het echt helemaal gehad met Vlaamse media en politiek, het is een schande hoe een belangrijk maatschappelijk debat wordt gekaapt zonder de experten aan het woord te laten.

Hoe is dit nu mogelijk? Enkele OCMW-voorzitters van N-VA-signatuur kapen nu het feit dat anticonceptie moet bij onbekwame moeders, terwijl het OCMW daar nét NIET geplaatst voor is.

Rotterdam kwam er mee in media, ook daar werd het gekaapt door de politiek zonder de juiste duiding te geven hoe dat debat daar ooit ontstaan is.

Terug in de tijd, want ik heb dat wél gevolgd en verschillende artikels over geschreven. Ik ben daarvoor enkele keren in Nederland geweest en sprak onderzoekers.

Het debat is in Nederland gestart na de dood van Savannah.

Savannah werd in 2002 in Amsterdam opzettelijk gedood na jaren mishandeling door haar moeder met een ernstige psychische stoornis. Het kindje werd uitermate zwaar toegetakeld dood gevonden in de koffer van een auto.
De rechter bepaalt na het horen van de moeder bij het proces in 2004 dat de artsen ervoor moeten zorgen dat ze geen andere kinderen kan krijgen. Het was een juridisch precedent.

Daardoor zijn er in 2004 studies begonnen en de artsen van ouders met verstandelijke handicap of zwakzinnigheid en/of verslaving hebben toen aan de hand van onderzoek van verschillende dode kinderen door de ouders, ging over 80 overlijdens, gepleit voor tijdelijk anticonceptie.

De verklaring voor de verhoging van dat cijfer komt door het volwaardig burgerschap van mensen met een grote en hoge kwetsbaarheid. Vroeger werden deze mensen uit de maatschappij geweerd, ergens opgesloten in instituten, nu worden ze gelukkig opgenomen in de maatschappij maar hebben ze daardoor ook een gewone seksuele beleving en kinderwens. Waar ze helaas vaak niet in staat zijn om voor die kindjes te zorgen, zelfs niet met dagelijkse begeleiding. Dat is geen oordeel, dàt werd onderzocht.

Rotterdam. 2010. Melanie, 8 maanden oud. Gewurgd door psychisch zieke moeder. Ook Rotterdam stapt mee in het debat en begint aan een medisch en wetenschappelijk onderzoek.

Er wordt ook in Nederland een wet gestemd, het maakt het opsluiten mogelijk van zwangere verslaafde vrouwen. Verdere beschadiging kan dan worden voorkomen.

Dat kan in Bouman Geestelijke GezondheidsZiekenhuis in Rotterdam.
Daar worden vrouwen geplaatst vanaf 24 weken zwangerschap, vanaf de levensvatbaarheid van het ongeboren kind wordt de jeugdrechter bevoegd. Wetenschappelijke studies tonen daar aan dat de schade nooit meer te herstellen valt die de foetus krijgt tijdens de zwangerschap door overmatig alcohol of druggebruik van de moeder.
De resultaten van dit ziekenhuis zijn verbluffend : baby’s worden met veel minder neurologische schade geboren, wegen ook veel meer bij geboorte, zijn dus sterker.

Dàt is dus het debat dat we moeten aangaan. Maar wat doet Vlaanderen? Zonder enige kennis vanwaar dat voorstel in Nederland komt springen er een paar populaire politici op het onderwerp én is iedereen weer kenner van dienst.

Ronduit degoutant.

SVN

Hoelang nog , conservatief Vlaanderen?

Wouter Beke!

“De mama reageert goed op de methadon, ze is rustiger geworden, baby stelt het ook oké”

In Nederland is een jeugdrechter bevoegd vanaf 24 weken zwangerschap.
Het is de logica zelve.
24 weken ben je levensvatbaar, kan je overleven bij vroeggeboorte op die grote wereld.
En aangezien we geen verslaafden gedwongen kunnen opsluiten – studies wijzen al jaren uit dat gedwongen afkick niets uithaalt, verslaafden zijn ook zorgmensen, geen misdadigers – heeft Nederland deze wet ingevoerd zodat ze kunnen ingrijpen in het belang van het ongeboren kind.
Ook dat zou de logica zelve moeten zijn.
Politie treft een zwangere vrouw lazarus op de straatstenen, vindt een zwanger heroïnehoertje in een kraakpand, dan is het aan de jeugdrechter om te bevelen “opsluiten met intensieve zwangerschapsbegeleiding in functie van het ongeboren kind”.

De resultaten zijn verbluffend.
Daar waar ik deze week alweer bij een Vlaams pleeggezin op bezoek was waar het kindje nog steeds vecht op een menswaardig bestaan – verslaafd geboren, woog 800 gram – zijn de baby’tjes die op deze manier in Nederland worden geboren vaak met veel minder zorgvragen, is hun strijd om af te kicken al een groot deel in die moederbuik overwonnen en wegen ze tot 2 kilo bij geboorte.

Tja, ook al smeek ik al jaren om die wet aan te passen, hier blijft een jeugdrechter pas bevoegd van de geboorte.

Het zijn ook die beleidskeuzes in besparingstijd.
Spenderen we geld aan zwangerschapsbegeleiding van verslaafden of gooien we bakken geld overboord omdat we verslaafden tot 6 verslaafde kindjes laten krijgen – ik ken zo verschillende ‘mama’s’ – die allemaal opgroeien in pleeggezinnen of instellingen, omdat ze blijvend zorgmensen zijn voor het leven? Voor wie het gehuil-gekrijs van de baby’s kent: verslaafd geboren worden is dé hel.

In 2009 schreef ik hierover.
In 2010 schreef ik hierover.
In 2012 schreef ik hierover.
In 2013 schreef ik hierover.

Ik ging over deze problematiek naar seminaries in Nederland.
Met geen woord gaan we hier in België dit debat aan.

Natuurlijk niet.
Dé zorg zit nog steeds en dat al decennia in handen van CD&V.
Die partij die zelfs nog bij Dutroux zou durven spreken over die belangrijke “gezinswaarden”.

Wél beste CD&V, bij sommige mensen bestaan geen gezinswaarden en zullen die er helaas nooit bestaan.
Sommigen zijn voor het leven verslaafd.
Ook daar durft Nederland het debat aangaan “kunnen we om medische redenen – vergelijk met het verleden is dus volstrekte bullshit – deze mensen (tijdelijk) steriliseren?”

Ook daar blijft Vlaanderen koploper in het conservatief denken.

Nog liever wegkijken bij al die verslaafde kindjes in nood dan een heikel debat durven voeren.

Wie dacht dat er hoop was, is er aan voor de moeite.

Abortus moet strafbaar blijven voor CD&V.

Dat het een levenslang gevecht is te beseffen dat je ongewild bent voor je ouder(s) of om die reden moet opgroeien in instellingen of pleeggezinnen, het is een onnozele kanttekening voor deze partij, een fait divers in de marche van een menswaardig bestaan in een maatschappij die oog zou moeten hebben voor maatschappelijke problemen.

Wel, Wouter Beke, ik zal dit alvast blijven zeggen.