Gisteren smeekte ik nog “Laat dit debat over tijdelijke anticonceptie niet weer ondersneeuwen”. Als ik vandaag de kranten lees denk ik “Gooi snel die boeken dicht en stop het debat”.
Hoe is dit nu mogelijk, Vlaanderen?
“Ga ik het kindje nog mogen zien, Saskia?”
Ze bibbert. Krijgt medicatie via de baxter om haar wat te kalmeren, draagt een wit ziekenhuiskleedje met open rug, geen schoenen en zit in de rolstoel buiten aan Palfijn. We roken samen een sigaretje.
“Het is goed dat het hier geboren is, Lisa (schuilnaam). Praat gewoon rustig met de sociale dienst en probeer een woning te aanvaarden. Gaat dat laatste lukken?”
“Ik weet het niet, Saskia. Ik weet het niet.” ….neemt een pauze….”Maar ik ben hier toch nog hé? Ik ben nog niet gaan lopen”, zegt ze fier en met een voorzichtige glimlach.
Ik lach mee en geef een knuf.
Binnen ligt het kindje te krijsen van de afkick. Haar vorig kindje is er erger aan toe want werd geboren in een kraakpand. Het is haar vijfde kindje. Wie de papa’s zijn weet ze niet. Allemaal zorgenkindjes en geplaatst. Bij drie is ze ondertussen uit de ouderlijke macht gezet.
Lisa is een meisje dat soms maanden en jaren van de radar verdwijnt en dan plots belt voor hulp.
Telkens opnieuw zie ik haar verkrampen. Verdriet hebben omdat ze weet dat haar kindje weer zal worden afgenomen. Maar de drang naar drugs is te groot.
Telkens na een bevalling zegt ze “Waarom, Saskia? Waarom? Ik wil geen kindjes”. Maar tegen dat je haar bij de dokter krijgt is ze weg, foetsjie, naar het straatleven. Soms nog een berichtje “sorry”. Soms geen bericht meer. In dat gejaagde straatleven wordt ze tig keren gespot door de politie, soms zelfs even voor een druggerelateerd delict opgesloten. Maar dan vraagt ze geen anticonceptie. Dan is ze te ver heen.
Het debat om TIJDELIJKE anticonceptie op te leggen gaat over die mensen die worstelen met het leven. Hier is het voorbeeld drugs en aan lager wal, maar drugs komt overal voor.
We hebben onze zorg aangepast om zo kort mogelijk mensen op te sluiten. Hear, hear. Om een maatschappij te creëren met inclusie : hear, hear. Of ze nu een ernstige psychose, borderline, een ernstige motorische of mentale beperking hebben enz.
Dat moet zo blijven. Maar dan moeten we durven om op MEDISCHE GROND af en toe de stopknop in te duwen. Daar waar het risico te groot is kindjes te krijgen met ernstige zorgnoden voor het leven. Waar de levenskwaliteit nihil is.
In het belang van de mama én het ongeboren kind.
Dat is niet de vaders uitschakelen en vrouwen viseren.
Het leven loopt nu éénmaal zo dat vrouwen bijna altijd traceerbaar zijn. Vaders helaas niet. Bijna nooit in bovenstaand voorbeeld.
Maar waar brengt Vlaanderen weer het debat? Naar OCMW’s die hier het controle-orgaan zouden worden. Degoutant.
Evident kan dat niet.
Ik lees zelfs straf en sanctie. Hallo? Als straf en sanctie kan dit NOOIT worden ingeroepen. Nooit. Enkel medische gronden kunnen ingeroepen worden. Punt. Daar kan occasioneel iemand bij zijn die om andere reden in de gevangenis zit. Maar het delict is daar niet de reden. Wel de medische toestand van diezelfde gedetineerde.
Ik lees ook dat het abortus op de helling zou zetten als je een levensvatbaar kind in de buik vraagt beter te beschermen.
LEVENSVATBAAR. Dat is dus vanaf 24 weken.
Abortus valt voor die tijd en heeft hier dus niets mee te maken.
Ook die maatregel is in het belang van baby én moeder.
De mensen die nu smeken dit debat bespreekbaar te maken worden verweten mensen te stigmatiseren. Zwakkeren te viseren. Hallo?
Als ik iets met rechte rug kan zeggen is het dat mijn leven al 15 jaar in het teken van die mensen staat. Of ze nu rijk zijn, arm, een netwerk hebben of niet, los van geloof, achtergrond, roots enz.
En ja, inderdaad ook rijk. Zwakker staan in de maatschappij is geen verhaal van weinig centjes. Dat kan ook een doktersvrouw zijn die niet meer weet van welk hout pijl maken.
Het is dus laakbaar dit debat weer naar OCMW te leiden. Want dan zijn het de reactieluiders die stigmatiseren. En dat kan niet. Gewoon niet. De vraag moet vanuit de medische én zorgsector gedragen worden. Zolang we dat niet doen en we dit ideologisch invullen mogen de boeken weer dicht, Vlaanderen.
Trieste zaak.
SVN