Resultaat na parlementair werk ipv massahysterie please

We hebben nooit meer massahysterie gekend dan na de zaak Dutroux.
Kranten werden gevuld, een grote mars, politieke partijen deden de grootste uitspraken, we zouden en we moesten kinderen beter beschermen.

Drie commissies Dutroux hebben we gekend. Resultaat : nog steeds hebben we géén informatie-uitwisseling met seksparadijzen, nog steeds kan een drievoudige veroordeelde verkrachter uit Roemenië of een kindermisbruiker uit Polen zich settelen in ons land zonder dat we die feiten kennen.
De wijkagent zegt bij de inschrijving vriendelijk en onwetend “welkom, meneer”.
Potsierlijk zijn die politici die toen in de commissie zaten en nu verbaasd zijn dat we nog steeds de veroordeelde pedoseksueel Ceulen met 19 jaar effectieve straffen niet kunnen klissen in Cambodja.
Zo ver staan we dus na de commissie Dutroux. We kunnen nog steeds niet op een Interpol-knop “full speed” drukken om zo een Belgische pervert in dat bloeiend seksindustrieland aan te houden en te zorgen dat we er nieuwe slachtoffertjes voorkomen.

In alle stilte. Een zoveelste seminarie over seksueel geweld.
Geen camera’s, geen tv, geen kranten.
Op boeiende denkdagen uit de sector, daar waar info wordt uitgewisseld, statistieken, empirisch materiaal uit binnen-en buitenland … zie je zelden of nooit pers.

Kindermisbruik in de kerk-commissie ten spijt, nog steeds blijkt aangeven van perverte seksuele handelingen binnen instellingen een heikel punt.
De wet van de meldingsplicht is onduidelijk, beroepsgeheim telt. Het vertrouwen van de hulpverlener versus aangifte van dergelijke ernstige feiten.

Onthutsende cijfers van het Vertrouwensartsencentrum. Mensen die omdat ze heftig te keer gaan ‘ik ben onschuldig’ verkeerdelijk in de molen van justitie belanden, ‘toch maar aangeven’ versus de meest afschuwelijke verkrachtingen die niet worden doorgegeven want de dader heeft bekend binnen zijn vertrouwelijk gesprek van therapie.

Vrouwen die zich als slachtoffer onnoemelijk in de schulden werken. Werken lukt hen na de gruwel niet meer maar ze hebben geen recht op een prodeo-advocaat want die wordt aangesteld op basis van hun laatste loonbriefje.
Aangiften die stof liggen te vergaren eens vrouwen de moed hebben aan te geven. Enz. Enz.

Vrouwen die eindelijk de moed hebben het huis te verlaten waar hun partner al jaren agressief is – en ja, ook mannen kunnen slachtoffer zijn – of nadat hun partner de kinderen heeft bepoteld….In verschillende landen merken ze dat vrouwen steeds die stap zetten samen met hun kinderen. Er wordt met drang door experten gevraagd daar rekening mee te houden. Kindvriendelijke verhoorruimtes te voorzien, klinkt raar en toch heeft het zijn nut, waar met een glazen wand de kinderen hun mama kunnen blijven zien, terwijl zij een verklaring aflegt. Het is maar een lukraak voorbeeld.

Maar we poten mastodonten van politiekantoren neer. Sluiten lokale kantoren dicht bij huis. Vervangen dat door rijdende combi’s.
Denk je nu echt dat zo iemand zich in een combi zal zetten na een verkrachting? Of een mama op de vlucht met haar kinderen?

Mochten we alle energie die we nu richten op één rechter, één dossier , in betere wetgeving en die feiten steken, debatten over de echte problemen van de slachtoffers, “hoe kunnen we ook bij verkrachtingen binnen onze zorginstellingen aangifte doen”, bijv. “hoe kunnen we politie voor mensen die (seksueel) geweld hebben meegemaakt drempelverlagend maken”, dan, jawel dan, helpen we écht al die slachtoffers van dergelijk afschuwelijk geweld.

SVN