De mevrouw van de kinnekes

YES en YES en YES.
“Dag mevrouw, bent u de mevrouw van de kinnekes?”

Het beste nieuws van 2017 is binnen. Zelden zo zitten huilen en trillen van pure blijdschap.

Grootouders zonet ook door Hof van Beroep volledig vrijgesproken! Dank, enorme dank raadsheer.
En eerder in dit verhaal : John Crombez, hun advocaat Ergun Top en collega René en Christina : ook enorme dank.

Wat ging vooraf?

Begin 2015. Ik heb de grootvader aan de lijn. “Bent u de mevrouw van de kinnekes?”. Een vraag om nooit meer te vergeten. Ik hoorde een man met enorm veel verdriet, oprecht snikken, aangedaan en in shock.
Hij was samen met zijn vrouw gearresteerd in Kroatië, voor de ogen van hun kleinkinderen (toen 2 en 6 jaar). Als echte terroristen, op vraag van de Belgische onderzoeksrechter Van Linthout en ze waren onder begeleiding van de Belgische politie overgebracht naar Belgische gevangenissen. Elk apart. Ze mochten elkaar niet zien.
In beschuldiging gesteld voor “het onttrekken van 2 minderjarigen aan de Belgische jeugdrechtbank”.
“Ze zijn mijn kleinkindjes daar vergeten mevrouw, kan u aub helpen, please?”

Het zijn onuitwisbare momenten. Waarbij je vol ongeloof staart naar die telefoon. “Dit kan toch niet waar zijn, hoe kunnen we nu twee Belgische kindjes vergeten en ze dus zelf onttrekken aan het toezicht van de Belgische jeugdrechtbank?”

Ik ben toen als een zot beginnen mailen en bellen. Voor het leven bewaar ik oa de mail van kabinet minister Geens “Dit dossier is niet gekend bij onze diensten”. Dan maar contact opgenomen via het forum Europese journalisten. De lokale journaliste Christina ging meteen kijken en de info klopte. Twee Belgische kindjes zaten in een jeugdinstelling van Zagreb, de directrice had geen enkele info van België, kinderen verstonden de taal niet, ze wisten niet wat er met de kindjes moest gebeuren.

Veel mensen vinden me akelig vermoeiend, alle begrip maar op zo’n momenten laat ik alles vallen. “Ik kom met de eerste vlucht naar daar, dit is waanzin”.

John ging mee, René ging mee, weken hebben we over deze kinderen geschreven in Dag Allemaal, we hebben zowat iedereen bezocht : van de minister van Welzijn tot de minister van Buitenlandse zaken en justitie in Kroatië en onze Belgische ambassadeur.

Het verhaal werd met de dag hallucinanter. Ja, natuurlijk kan je geen kinderen meenemen naar het buitenland als ze onder toezicht van de jeugdrechter staan. Maar deze grootouders hadden van geboorte het hoederecht. De vader van de kinderen werd verschillende keren veroordeeld voor geweld. De mama is psychisch ziek. Het dossier met pv’s van vaststellingen van geweld in dit gezin was gewoon niet meer te tellen.

Grootvader : “Wij hebben dit enkel gedaan om onze kleinkindjes te beschermen, Saskia en zie ons hier nu zitten. Met een enkelband aan onze voeten, wij zijn nu de criminelen”. (Ter info : na 6 weken gevangenis kregen ze elektronisch toezicht).
Hij ging verder “Weet je dat mijn ex-schoonzoon mij met een hamer heeft bewerkt? In het ziekenhuis heeft geklopt maar hij bleef aan onze deur komen. We moesten wel vluchten”.

John kon dit dossier ook niet meer geloven. Deze vader had al politieagenten aangevallen, mensen van OCMW, consulenten van de jeugdrechtbank (allemaal vonnissen) en John belde de jeugdrechter.

Het gevolg liet zich raden. John werd kop van jut in een mediarel “scheiding der machten geschonden”.
Ik wil dit nog eens rechtzetten : klinkklare nonsens. Een jeugdrechter is én grondrechter (daar telt scheiding der machten) én onderzoeksrechter (daar telt dat niet). Hij heeft ook de rechter niet beïnvloed maar wel op de hoogte gebracht want de kindjes zaten vast in een instelling waar ze niemand kenden en de taal niet begrepen. Elke ouder zou zo reageren.

En ook elke grootouder als je het geweld in dit dossier kent.

Dat vond de rechter van eerste aanleg ook. Zij sprak de grootouders VRIJ op grond van artikel 71. Dat is een precedent en nog nooit uitgesproken bij een vlucht naar het buitenland.
“Er is geen sprake van een misdrijf, volgens het Belgisch Strafwetboek, als de beklaagde , “gedwongen werd door een macht die hij niet heeft kunnen weerstaan”.” De rechter vond dus dat de grootouders niet anders konden dan hun kleinkinderen in veiligheid te brengen in het buitenland door de terreur van de schoonzoon. Met dank aan het grondig onderbouwde pleidooi van meester Top.

Maar dat was buiten het Openbaar Ministerie gerekend. Die gingen in beroep.
Wél, zonet is de raadsheer van het HOF de rechter van eerste aanleg gevolgd. Ook hij vindt het geweld dat deze grootouders jaren hebben meegemaakt voldoende om ze vrij te spreken en legt alle kosten bij de Staat.

EINDELIJK gerechtigheid. Dit heeft me twee jaar bloed, zweet, slapeloze nachten en tranen gekost. Nooit vergeet ik het beeld van de twee kindjes in de instelling met hun armpjes in de lucht omdat ze wilden dat ik ze vastpakte omdat ik Nederlands sprak.
Tot drie keer (inderdaad, ik ben soms zot) ben ik naar Kroatië gevlogen.
Dagen stond dit verhaal er op de voorpagina’s. Zes weken kreeg ik plaats in Dag Allemaal om dit absurde Kafka-verhaal te brengen. De geweldpleger liep vrij rond en de grootouders werden als criminelen opgesloten.
Zo blij nu dat ik van in het begin de juiste kaart heb getrokken “over mijn lijk dat we deze kindjes in Kroatië laten zitten en die grootouders nu nog een strafblad krijgen”.

En we did it. VRIJSPRAAK over de ganse lijn na twee jaar doffe ellende want in heel die tijd mochten ze hun kleinkindjes niet zien.

Door de vrijspraak kunnen ze nu eindelijk procedure opstarten “bezoekrecht als grootouder”. Ik zal ze hier met veel plezier ook helpen.

Blij is een understatement. YES.

SVN