Hoe het terugsturen van criminelen naar Marokko nu al één luchtbel zal zijn

Ik ben geblokkeerd door Theo Francken op sociale media. Hij doet maar, zijn volste recht. Zijn speelveld. Ik behoor inderdaad niet tot de ja-knikkers van zijn beleid.

Hij blokkeerde nadat ik hem op de moeilijkheden wees van het afnemen van de Belgische nationaliteit. Onderbouwd, ik durf namelijk te stellen dat ik daar al jaren wel wat van weet.

Zo ken ik ook het verdrag met Marokko. Het is ondertussen een publiek geheim dat ik de laatste jaren de helft van mijn tijd in Marokko zit.
En ook al drink ik graag een fruitsapje op de Jemaa El Fna, ik ben er vooral bezig met justitie.

Terug naar Molenbeek. Voor mij staat een dertigjarige Magrebijn, hij wacht op werk.
Op die bepaalde hoek van de straat. En dat bepaalde uur.
Hij toont zijn zakken. Niets, geen huissleutel, geen papiertje, geen enkele stukje materiaal dat kan leiden tot enige herkenbaarheid. Zelfs de etiketjes uit zijn kleding blijken geknipt.
Zijn schoenen zijn drie maten te groot, zit vol katoenen wattenproppen vooraan om toch goed te kunnen stappen.
“Zo komen ze bij afdrukken van een inbraak moeilijker bij mij terecht”, is zijn uitleg.
“Doe jij dan inbraken?” vraag ik.

“Het wordt moeilijker en moeilijker door de controles in de bouw. Daar hoopte ik te kunnen werken. Dus nu doe ik in opdracht inbraken, hier spreken we af, die andere dat hier staan doen dat dus ook”

(Ter info : voor een tv-reportage had ik al weken en weken contact met deze mannen, denk dus niet dat ze dit 1 2 3 hebben getoond).

Er komt een man voorbij. Hij wandelde al de hele tijd de straat op en neer.
Hij neemt een zakje van de man die naast Karim staat. Dat is zijn naam. Enfin, zegt hij.

“Dat zijn onze sleutels. Wij hebben tussenpersonen, daaraan geven we onze sleutel van onze slaapplaats. Wij gaan nooit de baan op met die dingen.
Ik ben Algerijn maar in het Europese systeem zit ik als Marokkaan.
Zo zat ik al drie jaar in de gevangenis van Frankrijk als Marokkaan.
Ook hier heb ik al in de gevangenis gezeten. Jawel, zelfs even in Tilburg. Ze gingen me terugsturen naar Marokko. De ambassadeur kwam van dat land en zei “niet van ons, dat is een Algerijn”. De ambassade van Algerije vertikte het zelfs te komen, maar al waren ze langs geweest, door mijn straf als Marokkaan in Spanje zouden ze me nooit als onderdaan aanvaarden.
Ik werd dus vrijgelaten want zat einde straf”.

“Ik heb ook al zes keer in een gesloten centra gezeten. Maar na enkele maanden moeten ze je wel vrijlaten. We zitten daar met een pak Marokkanen die Algerijn zijn, of Algerijn terwijl ze zeggen Marokkaan te zijn. Niemand van ons kan ooit terug. Wij hangen in Europa, gedoemd om criminele feiten te plegen”

Ik checkte het verhaal. En het klopte. Onze gevangenissen zitten vol met vermeende Marokkanen, ofwel gespeelde Algerijnen.
Op geen enkele manier, Theo Francken mag nog met 100 camera’s naar Marokko gaan, krijg je deze mensen teruggestuurd.

Op géén enkele manier kan je ze na hun (eventuele) gevangenistijd jarenlang opsluiten enkel omdat ze “illegaal” zijn.

Geen enkele staatssecretaris asiel zegt deze waarheid. Dit probleem van honderden en honderden ‘Marokkanen’ is bij onze vreemdelingendiensten nochtans zeer goed gekend. Het gaat om honderden, duizenden, die we nooit zullen terugsturen.

Waar maar één oplossing is en die vraagt veel moed. En wordt maar al te vaak weggezet als “onnozele linkse ideologie en bepamperen” : geef ze een werkvergunning, laat ze blijven, werk een verdeelsleutel uit met Europa, want ook het aantal Europese nationaliteiten gecombineerd met een Marokkaanse nationaliteit is ondertussen niet meer te tellen, Spaanse-Marokkanen bijvoorbeeld, het stikt ervan in Antwerpen en die hebben Europees verblijfsrecht, ook bij hen kunnen we dus op onze kop staan, die kunnen en mogen blijven, ondersteun ze dus zodat ze niet steeds in die criminaliteit moeten blijven hangen.

Een vlucht Brussel-Marokko-Brussel zal hier – met pakken muntthee – niets aan veranderen, Theo. NIETS.