Eerst en vooral wil ik benadrukken dat dit géén kritiek is op de begeleiders. Zeker niet.
Maar deze avond was voor mij weer zeer confronterend. Zeer confronterend.
Deze meisjes hebben allemaal eerder in onze gesloten gemeenschapsinstelling gezeten.
Allemaal. En voor alle duidelijkheid : slachtoffer. Zij hebben dus geen misdrijf omschreven feit.
Zonet hebben we met de meisjes de leefgroep daar nagebootst.
Na tien minuten heb ik echt geroepen “Stop, of we worden nog allemaal gek”.
Ze zitten daar met tien in een leefgroep.
Als ze ’s avonds in de ontspanningszaal zitten mogen ze niet hangen in de zetel. Ze moeten met benen vooruit recht zitten.
Er mag ook onder geen beding lichamelijk contact zijn.
Dus zelfs niet een been tegen een ander been of een hand op een knie of schouder bij het spreken. Dan is het meteen naar kamer.
Er staan aan de tv 20 stoelen. Als ze gaan zitten moet er altijd een plaats tussen zijn.
Alles maar dan ook alles moeten ze vragen.
Ik ga dus voorbeelden geven
“Mevrouw, mag ik een boek nemen?”
“Mevrouw, mag ik het licht aan doen?”
“Mevrouw, mag ik het kaske van de tv nemen?”
“Mevrouw, mag ik recht staan?”
“Mevrouw, mag ik naar het toilet?”
Deze vragen X tien meisjes dus.
De voornaam mag niet. Het moet “mevrouw” zijn.
Waarom confronterend? Zo simpel is het dus. Natuurlijk is het hier leuk. Hier hangen ze in een grote hoekzetel. Allemaal samen. Onder de deken met een zakje chips bvb en/of cola. Ook dat mag niet. Er is daar geen cola, ook geen chips.
Benen over de ander of eentje met hoofd tegen mijn zij om wat te rusten. Zo zitten we hier soms ’s avonds bij een avondje tv samen.
Hier wordt NIETS gevraagd. Enkel soms gezegd “Zeg, je hebt twee benen. Je kan dat ook zelf halen in de keuken”.
Ik begrijp dat leefgroepen leefbaar moeten zijn. Maar ik kan niet begrijpen dat je slachtoffers van de grootste horror in zo’n afstandelijk & uitermate strikt regime steekt. Echt niet.
Zeer beklemmend moment hoor als ze dat naspelen 
SVN
Saskia Van Nieuwenhove 